Het ochtend- en middagprogramma

‘s Ochtends waren we samen bij het Odensehuis, en ‘s middags in de Grote Kerk van Wageningen.

Ochtendprogramma in het Odensehuis

Elkaar ontmoeten en verhalen delen stonden deze ochtend centraal. We stonden ook stil bij het afscheid van Louisa Bosker, ”een heel mooi en intiem samenzijn van mensen”, zei Jacqueline Daelmans in haar speech.

Voorstelling ‘Vergeten verbindt’

Onder leiding van Enso Physical Theatre. Samenspel met deelnemers, vrijwilligers en medewerkers van het Odensehuis, Theater Ver-bindt, Martijn Adelmund en Annie van Gansewinkel.

In vijftien sessies maakten danser/choreograaf Kevin Ruijters en actrice/regisseuse Karlijn Vlug samen met deelnemers van het Odensehuis een voorstelling over verbinding maken met jezelf, de ander en de buitenwereld. De voorstelling werd live uitgevoerd voor het publiek.

Toen de geluidsopnames werden ingestart en de voorstelling begon, keek iedereen verbaasd rond: ‘waar komen die stemmen vandaan?’ Een prachtige, ontroerende voorstelling kwam tevoorschijn, vol met muziek, dans, zang en verbinding. De voorstelling vertelde zijn eigen verhaal, maar raakte je in het hart. Een voorstelling die laat zien dat we het Odensehuis samen hebben gevierd, zoals we dat de afgelopen tien jaar al deden. Je kunt het hiernaast terugzien.

Essay ‘Zie de mens’

Voormalig 
wethouder, bestuurder, spreker, schrijver, interviewer Lara de Brito.

Lara begon haar essay met woorden van Judith Koelemeijer “In veel levens bestaat een kantelpunt. Een punt waarop alles zó ingrijpend verandert dat je voortaan kunt spreken van een ‘ervoor’ en een ‘erna’.” Ze verwees niet alleen naar het vertrek van de vorige directeur en de komst van de nieuwe, maar vooral naar het horen van een ingrijpende diagnose (zoals dementie). Over het krijgen van ingrijpende diagnose kan ze zelf over meepraten. Ze vertelt over haar chemobrein, en over de angst en twijfel die ze daardoor onder ogen moest komen. Dat acceptatie een enorme opgave is. Tegelijkertijd ziet zij dat zij weer hersteld, en dat is een groot verschil met mensen die leven met de ziekte dementie.

“Als ik aan het Odensehuis denk, denk ik aan het verwezenlijken van idealen. Idealen die alleen betekenis hebben, als ze gaan over indringende levensverhalen van echte mensen. Mensen zoals Marianne, die ik jaren geleden tegenkwam toen haar man net de diagnose had gekregen. Ze voelde zich verloren en misplaatst, wilde zichzelf niet zien als mantelzorger. Op dat moment had ze nog geen stap gezet richting het Odensehuis. Later kwamen we elkaar meerdere keren daar tegen, en het contrast kon niet groter. In de mini-schaduwsamenleving van het Odensehuis voelde ze zich thuis. Zoveel dat ze vrijwilliger werd en dat nog steeds is, ook al is haar man er niet meer”.

Lara de Brito is vanaf het begin af aan bij het Odensehuis betrokken geweest. “Als de dag van gisteren herinner ik me dat Doortje Kuis in de fractievergadering van GroenLinks [red. Lara de Brito was in 2014 fractievoorzitter] kwam vertellen dat ze een Odensehuis wilde starten. Eén van de eerste beslissingen die we namen als nieuw college van B&W was het verlenen van een subsidie aan het Odensehuis. Mensen zijn veel meer dan hun ziekte, en veel meer dan de regels die op hen van toepassing zijn. Het Odensehuis is de belichaming van de principes van Samen Wageningen [red. beleidstuk van de gemeente Wageningen] wat ook te zien is in de film die Lara liet maken: Wageningen toont lef.”

Presentatie Sociale Benadering Dementie ‘Anders kijken anders doen!’

Onder leiding van Loes van de Voort, ketenregisseur Midden-Limburg en Marijke Notermans, projectleider Tao of Care.

De huidige benadering van mensen met dementie richt zich vaak teveel op het ziektebeeld en te weinig op de binnen- en buitenwereld van deze persoon, waardoor de levenskwaliteit aanzienlijk minder wordt. De Sociale Benadering Dementie kijkt anders naar de situatie van mensen met dementie, en biedt handvatten om het omgaan met dementie draaglijker en betekenisvoller te maken. Fiet Engelen, Marijke Notermans, Ronald Simons en Loes van de Voort zijn nauw betrokken bij een pilotproject Hulp bij dementie in Roermond en deelden hun kennis en praktijkervaringen. 
Zij vertelden dat bewustwording in de wijk, beter leren kijken, meer meer gebruikmaken van het voorliggende veld in het sociaal domein, het verbeteren van het ondersteuningsaanbod, en ruimte creëren om anders te kijken/anders te werken om aansluiting te vinden bij de leefwereld van iemand met dementie, cruciaal zijn.

Ronald Simons vertelde over een client waar hij mee samenwerkt. Hij komt eens per week bij deze meneer die eigenlijk niets meer deed dan voetbal en tennis kijken. Langzamerhand won hij steeds meer zijn vertrouwen, en nu gaat deze meneer graag naar de Graasj in Roermond en is weer meer onder de mensen.

Quiz: Wie van de vier? Herkent u de vrijwilliger?

Onder leiding van Corrinne van Pommeren (coördinator Odensehuis Wageningen) en 
Gerhard Zielhuis (vrijwilliger van het Odensehuis).

“Wil de echte René Jansen opstaan?”

Compleet met originele showtune was Corrinne van Pommeren presentator van ‘Wie van de Vier’, een variatie op het welbekende Nederlandse televisieprogramma. Op het podium stonden vier mensen die weleens vrijwilliger konden zijn bij het Odensehuis, en het publiek was de jury. Het publiek mocht tien vragen stellen aan de kandidaten. Of het nou de vraag was ‘Hoe ben je er toe gekomen om vrijwilliger te worden?’ (“ik wilde graag iets relevants doen, met en voor mensen”), ‘Hoe lang bent u al vrijwilliger?’ (“uhm, dat weet ik eigenlijk niet zo goed meer”), ‘Is het niet saai om steeds weer hetzelfde werk te doen?’ (“nee, mensen zijn zo boeiend: elke dag is weer anders”), of ‘Welke kwaliteiten heb je nodig als vrijwilliger?’ (“je hoeft geen bepaalde eigenschappen te hebben, alleen een open houding en je moet het samen willen doen”): alle antwoorden werden goed beantwoord door de René Jansens. Zelfs op de vraag ‘Bent u de broer van Louisa?’ wisten ze het antwoord!

Aan het einde mocht de jury – het publiek dus – met gekleurde kaarten stemmen en raden wie van de vier vrijwilliger is: alle vier de René Jansens werken bij het Odensehuis. Corrinne sloot als ware quizmaster af met een “dank aan al onze vrijwilligers: jullie zijn kostbaar.”

Dansworkshop ‘Grenzeloos bewegen’

Onder leiding van Marianne de Pagter.

Muziek raakt de kern van mensen, geeft vreugde en brengt herinneringen boven. Het is een manier om te spelen en om te bewegen. En volgens Marianne de Pagter kán iedereen ook dansen, óók mensen die denken dat het niet lukt. Vroeger hadden ze misschien wel (verplicht) dansles, en dus zien ze een structuur met vaste danspasjes. Of struikelen ze over die danspasjes. Maar Marianne’s credo is: ga gewoon bewegen! Dansen komt van binnenuit. Marianne kreeg (bijna) iedereen die middag wel op de dansvloer, zodat we uiteindelijk allemaal op de meeslepende muziek meebewogen.

Afscheidsreceptie

Door Jacqueline Daelmans, voorzitter bestuur Odensehuis Wageningen.

Jacqueline Daelmans vertelde “deze dag was gevuld met een fanatische samenvatting van het Odensehuis in al haar vormen: inhoudelijk, creatief, inspirerend. En dat zag ik in ‘wie het blijst meedanst’, deelnemers die ‘zo maar’ een voorstelling aan ons geven met beweging, met Kees die zong: ik vond het fantastisch en heb genoten. Hier heb je passie voor nodig, lef, doorzettingsvermogen, en we mogen dankbaar zijn dat dit bestaat”.

Na deze woorden geeft Jacqueline Daelmans de microfoon aan Guido van Vulpen, locoburgemeester van Wageningen:

“Lieve Louisa. Misschien niet zo passend voor de korte tijd dat wij elkaar kennen, maar ik zou geen andere aanspreekvorm weten. Wat jij de Wagenings samenleving hebt gebracht, is niet alleen leren omgaan met mensen die vergeten, maar ook zien wie de mens is. Zien wie de partner is. Zien wie de mensen om hen heen zijn: de buurt, vrijwilligers. Dankjewel. Als je ooit een waai-mevrouw wordt, hoop ik dat iemand je dit speldje geeft en je blij wordt, ook al weet je niet meer waarom.”