Het einde van het jaar is in zicht en met alle vrijwilligers, stagiaires, vakdocenten, bestuur en het team hebben wij op donderdagavond 18 december een kerst-eindejaarsviering gehouden. Tijd om elkaar te ontmoeten, samen te eten, te zingen en verhalen te delen. En een goede gelegenheid om alle betrokkenen te bedanken voor hun inzet voor het Odensehuis en aandacht voor elkaar. Wij kijken terug op een mooie avond. Onze voorzitter van bestuur opende de avond met de navolgende speech:

“Als ik hier door de deur naar binnen loop, dan voel ik het meteen: het is hier warm. Dikke truien zijn niet nodig en bovendien hoef ik mezelf nergens tegen te pantseren: het is warm voor lijf en geest.
Hoe dat komt, is moeilijk in woorden uit ter drukken: je voelt het en niet alleen ik, maar van velen hoor ik dat spontaan terug.
Ik denk dat het bijzonder is, wat we allemaal hier doen.
Het professionele team staat niet alleen hier met hun kennis maar ook met hun hart.
De vakdocenten brengen iets dat voor de deelnemers juist in deze levensfase zo waardevol kan zijn, maar iets, dat ze meestal niet meer zelf actief kunnen organiseren.
En jullie, of beter gezegd wij, wat doen wij hier? We zoeken misschien invulling voor onszelf, maar wel met oog voor de mens. We willen graag nog iets presteren, iets voor een ander betekenen, dat geeft voldoening, maar er is ook inspanning voor nodig.

En ja, wat is het Odensehuis nu zonder de vrijwilligers. Zonder jullie kan het team de deur wel sluiten. Jullie zijn een zeer waardevolle, onmisbare schakel in het geheel. Ook afgelopen jaar hebben we weer gezien, dat men op jullie kan bouwen en als nodig zelfs meer dan dat. Daar past een heel groot woord van dank bij.

En een gedicht, door AI aangereikt, maar vanuit mijn ogen passend:

Wat blijft

Niet alles blijft zoals het was
namen lossen stilletjes op
dagen schuiven door elkaar
als papieren zonder volgorde

Maar jij blijft hier zitten
Je schenkt koffie
je wacht
je kijkt niet weg.

Als een verhaal opnieuw begint
begin jij opnieuw met luisteren
Niet om het te onthouden
Maar om samen even daarin te zijn.

Soms weet iemand niet meer
welke dag het is,
maar wel
dat jouw stem vriendelijk klinkt.

Soms is de weg kwijt
maar jouw aanwezigheid
wijst nergens heen
en is precies daarom veilig

Wat blijft
zijn geen feiten of data
maar het gevoel
dat je welkom bent

Wat blijft
is een hand op tafel,
een lach die herkend wordt
zonder naam

En misschien
is dat genoeg

Dank voor jullie tijd
Dank voor jullie aandacht
Dank voor jullie menselijkheid

Voor mij gaat de Kerst vandaag al een beetje beginnen.

Hopelijk voor jullie ook?

Ik wens jullie voor straks mooie dagen en een waardevol samenzijn voor nu.”