een artikel van Omroep Gelderland
Hoe ouder je wordt, des te groter de kans dat je te maken krijgt met ouderdomsziekten. Zo hebben nu al bijna driehonderdduizend Nederlanders dementie. Dat aantal loopt de komende jaren flink op. Volgens Alzheimer Nederland krijgen ieder uur vijf mensen de diagnose. Het Odensehuis Wageningen probeert deze mensen en hun naasten al tien jaar steun te bieden.
Het Odensehuis is een inloophuis en informatiecentrum voor mensen met beginnende dementie. “We zijn ontstaan uit frustratie omdat er geen medicijn is tegen dementie (een verzamelnaam van verschillende hersenziekte waaronder Alzheimer, red.). Het is een progressieve ziekte, wat betekent dat het alleen maar erger wordt”, volgens Louisa Bosker die de afgelopen negen jaar als directeur aan het roer stond van het Odensehuis Wageningen.“Je komt bij de dokter en hoort dat je dementie hebt. Met die diagnose ga je naar huis. Nou dan val je in een groot gat”, stelt Bosker. “Maar we kunnen als samenleving wel een sociale en sociaalpsychologische ondersteuning geven. Want we zeggen ‘vergeet niet te leven’. Dat doe je door daar op een actieve manier invulling aan te geven. Zodat dat brein zo lang mogelijk alle functies die het nog wel heeft, kan blijven benutten.”
‘Rust roest’
“De algemene uitspraak die we allemaal kennen is ‘rust roest’. Dat geldt voor iedereen, of je nu ziek bent of niet”, vertelt Bosker. “Bewegen zorgt absoluut niet alleen dat je het lijf in actie houdt, maar ook dat je jouw brein zo lang mogelijk goed laat functioneren. Want de zuurstof die je door bewegen rondpompt komt ook in onze bovenkamer.”
In onderstaande video zie je een van de activiteiten in het Odensehuis:
De 89-jarige Harry Zijlmans uit Wageningen is twee jaar geleden voor het eerst naar het Odensehuis gegaan. Volgens zijn vrouw Willy is hij daar vrij om wel of niet mee te doen aan de activiteiten. “Er heerst een hele ontspannen sfeer. Laatst haalde ik hem op en waren ze aan het zingen. Harry zat toen lekker bij het raam naar buiten te kijken omdat hij niet wilde zingen. In het Odensehuis is er ruimte om rustig te zijn wie je bent. Dat is heel belangrijk.”
Het Odensehuis ziet mensen met dementie niet als patiënt. “Je bent en blijft een mens, een vader, een moeder. En het is heel belangrijk dat je ondanks de ziekte zo veel en zo lang mogelijk dagelijkse dingen blijft doen. Maar het kan gebeuren dat je dat initiatief of de energie niet meer hebt. Bij het Odensehuis ondernemen we samen met anderen activiteiten waardoor je aan het einde van de dag met meer energie de deur uitgaat dan waarmee je binnenkwam.” Willy Zijlmans benadrukt dat die activiteiten ontzettend belangrijk zijn voor Harry: “Ik merk dat wanneer hij geen andere activiteiten krijgt aangeboden dat hij in gaat dutten. Hij heeft zelf helemaal geen activiteit meer. Dat zie je ook bij een heleboel mensen die in een verpleeghuis zitten. Maar als Harry een activiteit krijgt dan fleurt hij weer op.”
